Atlantis

Words: Janus Djurhuus
Music: Andras Atlason

Hana sveipti havsins lætta og hjómhvíta froða,
og hon lýsti øll sum mureldur á mánableiku nátt,
føgur eins og Brynhild Buðladóttir, vard av váðaloga,
biðlavonda kongadóttirin av ongum manni átt.

Og mær tókti hana minnast kámt úr leingi lidnum øldum
– sum í skeljasungin ljóð syndrast havsins sterka dun,
hesi harmaljóð stongd inni í havsnigla tjøldum,
tey Okeanos kvað saman við Passati og Monsun.

Og mær tókti hóma býir við føgrum marmorborgum;
hvar á breytum sveimar stásiliga edilinga fjøld,
og hvar mannamúgvan tyrpist á tingkosnum torgum
framman fyri gudvígd tempul og halgidómsins tjøld.

Og eg kendi hana brátt, hon var prestinnan av Atlantis,
hini soknu, søgusveiptu, háttmentaðu lond,
hon sum vígdi til várveitslur, kransað av Eranthis,
menn og kvinnur, djór og urtir við vestalinnu hond.

So er søgn, at Føroyar liggja norður har í Atlants havi,
hvar í fyrndini lógu hini skaldadroymdu lond,
og prestinnan av Atlantis, klædd í landnyrðing og glaðu,
mánableikur nætur rættir út sína hvítu hond.

So er søgn, at teir sum síggja prestinnu av Atlantis,
henni fylgja til dýpsins bláu dreymahallar heim,
og hon brosar teir í blund og teir kransar við Eranthis,
meðan næstrafólk og frændur gráta og syrgja yvir teim.

Ismália

Words: Alphonsus de Guimaraens
Music: Andras Atlason

Quando Ismália enlouqueceu
Pôs-se na torre a sonhar
Viu uma lua no céu
Viu outra lua no mar

No sonho em que se perdeu
Banhou-se toda em luar
Queria subir ao céu
Queria descer ao mar

E num desvario seu
Na torre pôs-se a cantar
Estava perto do céu
Estava longe do mar

E como um anjo pendeu
As asas para voar
Queria a lua do céu
Queria a lua do mar

As asas que Deus lhe deu
Ruflaram de par em par
Sua alma subiu ao céu
Seu corpo desceu ao mar

Havið sang

Words: Hans Andrias Djurhuus
Music: Andras Atlason

Havið sang um Føroyar í túsund, túsund ár –

brúðarsong og líksálm, sang um gleðibros og tár.
Ljóðið barst um skorarnar og fleyg um tindar hátt.
Havið sang um Føroyar ta longu heystarnátt.

Havið sang um Føroyar sítt eyma mjúka lag –
bivandi og higstrandi – og kvirr vit hoyrdu tað,
sótu still á sandinum og vistu neyvan av,
At vit bóru ástartrá til Føroya fría hav.

Havið sang um Føroyar, og havið syngur enn,
brýtur inn um skerstokk millum vásaklæddar menn.
Fýkur fon um tindarnar og hvirlast hvítt um drang;
syngur hav um Føroyar, sum havið altíð sang.

Syng nú, hav um Føroyar, syng fagran song í kvøld,
syng um stríð og váðaferð og tak so tíni gjøld.
Fostraðir av brotinum og berginum í senn
líta vit í ódnina, vit havsins royndu menn.

Hoyrt vit hava havsins dun frá fyrstu vøggustund;
og til tess vit berast út í deyðans langa blund
lýða vit á íðubrot og sjóvarfalsins drátt;
eiga vit í barminum tí havsins megnarmátt.

As ilhas afortunadas

Words: Fernando Pessoa
Music: Andras Atlason

Que voz vem no som das ondas
Que não é a voz do mar?
É a voz de alguém que nos fala,
Mas que, se escutamos, cala,
Por ter havido escutar.

E só se, meio dormindo,
Sem saber de ouvir ouvimos,
Que ela nos diz a esperança
A que, como uma criança
Dormente, a dormir sorrimos.

São ilhas afortunadas,
São terras sem ter lugar,
Onde o Rei mora esperando.
Mas, se vamos despertando,
Cala a voz, e há só o mar.

Droymdi meg ein dreym í nátt

Words: Traditional
Music: Andras Atlason

Droymdi meg ein dreym í nátt
um silki og erligt pell.

Nos portões de Atlântida

Words: Alexandre Sugamosto
Music: Andras Atlason

Viemos dos jardins eternos
Morada e tempo original
Agora, contudo, mais nada esperamos
A terra agoniza debaixo do pó

E as ilhas desertas cobertas de lama
Seus homens caíram na inquinação.

São as ondas mortas e as vazantes turvas (a lamentar)
Na vida exposta
Às flores vis do mal.

São as ondas mortas e as vazantes turvas, mudas.
Vencida a Glória,
nos portões de Atlântida.

Nos vales sem luz e sem cor
Qual cegos vagando pelo cais
Cidades, contudo, soçobram agora
A terra se entranha na escuridão

E a ilha sonhada por sábios de outrora
Deriva ao longe sem mais retornar.

Krummavísur

Words: Traditional
Music: Andras Atlason

Krummi svaf í klettagjá,
kaldri vetrarnóttu á,
::verður margt að meini::

Fyrr en dagur fagur rann,
freðið nefið dregur hann
::undan stórum steini.::

Allt er frosið úti gor,
ekkert fæst við ströndu mor
::svengd er metti mína.::

Ef að húsum heim ég fer
heimafrakkur bannar mér
::seppi´ úr sorp að tína.::

Öll er þakin ísi jörð,
ekki séð á holtabörð
::fleygir fuglar geta.::

En þó leiti út um mó,
auða hvergi lítur tó;
::hvað á hrafn að éta.::

Á sér krummi ýfði stél,
einnig brýndi gogginn vel,
::flaug úr fjallagjótum::

Lítur yfir byggð og bú
á bænum fyrr en vakna hjú,
::veifar vængjum skjótum.::

​Sálaður á síðu lá
sauður feitur garði hjá,
::fyrrum frár á velli.::

​Krunk, krunk, nafnar, komið hér,
krunk, krunk, því oss búin er
::krás á köldu svelli.::

Barco fantasma

Words: Alexandre Sugamosto
Music: Andras Atlason

E o fio da navalha na água
o reto rumo do remo
conserva o cadáver pirata
nos ópios do mar sereno.

E aqueles óbitos fétidos
centenas de polifemos,
Se atracam ao sangue da nave
cobiçam tesouros supremos.

Não vê aragem ou deserto
a frota rendida do medo
que encerra o cárcere incerto;

Cada marujo é um aedo
que entoa a ode liberto
no sal de luta e segredo.

Hitt hvíta liðið

Words: Hans Adolph Brorson and Janus Djurhuus
Music: Andras Atlason

Eitt snjóhvítt herlið er at sjá

sum túsund fjøll við kava á

um alla vídd við pálmum prýtt,

við song’ Guds hástol’ hjá.

Tað er hitt vígda lið, sum vann,

tá strið um allan heimin brann,

og tváað stóð

í lambsins blóð

og himnasælu fann.

Har halda tey nú halgan fund

og takkarsong á hvørji stund;

eitt samfalsljóð,

sum várloyst flóð,

til Gud kvað teirra lund.

Opiário

Words: Fernando Pessoa
Music: Andras Atlason

É antes do ópio que a minh’alma é doente.
Sentir a vida convalesce e estiola
E eu vou buscar ao ópio que consola
Um Oriente ao oriente do Oriente.

Ao toque adormecido da morfina
Perco-me em transparências latejantes
E numa noite cheia de brilhantes
Ergue-se a lua como a minha Sina.

Por isso eu tomo ópio. É um remédio.
Sou um convalescente do Momento.
Moro no rés-do-chão do pensamento
E ver passar a Vida faz-me tédio.

Fumo. Canso. Ah uma terra aonde, enfim,
Muito a leste não fosse o oeste já!
Pra que fui visitar a Índia que há
Se não há Índia senão a alma em mim?

Eu fingi que estudei engenharia.
Vivi na Escócia. Visitei a Irlanda.
Meu coração é uma avozinha que anda
Pedindo esmola às portas da Alegria.

Volto à Europa descontente, e em sortes
De vir a ser um poeta sonambólico.
Eu sou monárquico mas não católico
E gostava de ser as coisas fortes.

Deixe-me estar aqui, nesta cadeira,
Até virem meter-me no caixão.
Nasci pra mandarim de condição,
Mas falta-me o sossego, o chá e a esteira.

E afinal o que quero é fé, é calma,
E não ter estas sensações confusas.
Deus que acabe com isto! Abra as eclusas —
E basta de comédias na minh’alma!

Í kulda sól

Words: Hans Andrias Djurhuus
Music: Andras Atlason

Hvør flýgur upp um jøkulsrond

fram yvir køldu kavalond

á mijðunátt í sól?

So bilsin starir hvítabjørn –

hvør heldur gjøgnum kavaódn

at finna heimsins norðurpól?

Og stormur fer um stinnan vong,

har glitrar gler á hvørji spong –

vil tyngja mann á fold. –

Men norðanættin strembar hátt

hon drakk úr vanda dirvis mátt,

so stinn er sál – og sterkt er hold.

Og hesin kring um knøttin fór,

á suðurpólsins kneysum svór

at fevna pól í pól. –

Nú flýgur hann um jøkulsrond,

fram yvir hvítu tagnarlond

á miðjunátt, í kulda sól.

Dorme

Words: Fernando Pessoa
Music: Andras Atlason

Dorme, que a vida é nada!

Dorme, que tudo é vão!

Se alguém achou a estrada,

Achou-a em confusão,

Com a alma enganada.

​

Não há lugar nem dia

Para quem quer achar,

Nem paz nem alegria

Para quem, por amar,

Em quem ama confia.

Melhor entre onde os ramos

Tecem dosséis sem ser

Ficar como ficamos,

Sem pensar nem querer.

Dando o que nunca damos.